Choć histeria to stan, którego źródła są trudne do precyzyjnego określenia, jest to zdecydowanie choroba, która dotyka zarówno dorosłych, jak i dzieci. Objawy histerii manifestują się poprzez symptomatologię dysocjacyjną i somatyczną, a jej terapia opiera się przede wszystkim na długotrwałym procesie psychoterapeutycznym. Czasem stosuje się także medykamenty o działaniu uspokajającym. Istnieje teoria mówiąca o tym, że osobowość histeryczna ma swoje korzenie w traumatycznych doświadczeniach. Ale jak postępować podczas ataku histerii u dziecka i jak skutecznie sobie z nim radzić?
Zastanawiasz się, co to jest histeria? Termin ten pochodzi od greckiego słowa „hystera”, które oznacza macicę. Starożytni ludzie sądzili bowiem, że to właśnie macica jest odpowiedzialna za występowanie tej choroby. Najstarsze zapiski na temat histerii datowane są na 2000 lat przed naszą erą i pochodzą z Egiptu.
Na przestrzeni wieków powstało wiele teorii mających na celu wyjaśnić mechanizm powstawania ataku histerii. Wiele z nich opierało się na przekonaniu o przemieszczaniu się macicy do górnych części ciała, co miało zakłócać funkcjonowanie innych organów. W Średniowieczu na przykład, kobieca histeria była interpretowana jako diabelskie opętanie i leczono je za pomocą egzorcyzmów.
W późniejszych okresach pojawiły się teorie humoralne (twierdzące, że chodzi o gromadzenie się czarnej żółci w ciele) i waporyczne. Zgodnie z tymi ostatnimi, sfermentowane, lotne humory dostawały się do mózgu, czemu przypisywano powstawanie choroby. Wyróżniano cztery rodzaje waporów; ich nadmiar prowadził do różnorodnych schorzeń, a w przypadku waporu nasiennego mówiono o histerii.
Zmiana wieków – przełom XIX i XX – przyniosła rozwój koncepcji psychologicznych wyjaśniających histerię jako konsekwencję traumy lub stresu psychicznego. Dzisiejsza medycyna uważa nerwicę histeryczną za poważne schorzenie dotykające zarówno mężczyzn, jak i kobiet, które wymaga odpowiedniego leczenia. Coraz częściej medycyna rezygnuje z używania nazwy „histeria”, która nawiązuje do dawnych prób tłumaczenia jej etiologii, na rzecz terminów takich jak nerwica, konwersja czy dysocjacja.