Po przeciwnym biegunie od skupionego na sobie introwertyka, położony jest ekstrawertyk, który swoją uwagę zwraca przede wszystkim na otaczający go świat oraz na innych ludzi. To jednak tylko niektóre z wielu cech charakterystycznych dla typu osoby ekstrawertycznej.
Indywidualności o ekstrawertycznym usposobieniu dążą do stymulacji ze strony zewnętrznej, wykazują się otwartością na interakcje społeczne, emocjonalną ekspresyjnością oraz skłonnością do podejmowania ryzyka. Zadziwiające jest to, że dla nich źródłem energii i satysfakcji są kontakty z innymi ludźmi oraz uczestnictwo w przeróżnych aktywnościach społecznych.
Charakteryzują się one towarzyskością, upodobaniem do bycia w centrum uwagi, a nawiązywanie kontaktów społecznych przychodzi im z łatwością. Często okazują się być otwartymi na nowe doświadczenia i chętnie eksplorują nowe rzeczy. Ekstrawertyk to ktoś, kto najchętniej zawsze byłby otoczony przez innych ludzi, a czas spędzony w samotności uważa za stracony. W momentach, kiedy dookoła niego mnóstwo się dzieje, jest pełen optymizmu.
Ciekawie prezentuje się porównanie ekstrawertyka i introwertyka. Te dwa typy osobowości wprowadził do psychologii Carl Gustav Jung w latach 20. XX wieku. Podkreślał on, że mamy wrodzoną ogólną energię psychiczną, zakorzenioną w naszym ustroju biologicznym – może być ona skierowana na zewnątrz (w przypadku ekstrawertyków) lub ku wnętrzu (u introwertyków).
Ekstrawertycy mają wiele zalet: łatwość nawiązywania kontaktów społecznych, pozytywne nastawienie do życia oraz łatwość w komunikacji. Jednakże z drugiej strony, mogą być zbyt dominujący w grupie, co bywa uciążliwe dla innych, a także mogą mieć trudności z samotnością i koncentracją uwagi na jednym zadaniu ze względu na ciągle poszukiwanie stymulacji zewnętrznej.