Termin „mitomania” oznacza skłonność do patologicznego kłamania, stan, w którym osoba stale prezentuje nieistniejące fragmenty rzeczywistości. Mitomani mają tendencję do kłamania; będą tworzyć opowieści, które nigdy nie miały miejsca. To zaburzenie jest często spotykane podczas dorastania, a zdecydowanie częściej wpływa na kobiety. Leczenie mitomanii polega głównie na psychoterapii, która ma na celu rozwiązanie problemów, które prowadziły do tego niezdrowego zwyczaju.
Mitomania, nazywana również zespołem Delbrücka lub pseudologia fantastica, jest zaliczana do zaburzeń osobowości. Znakiem mitomani jest przekonanie, że opowiadane przez nich bajki są prawdziwe; żadne kontrargumenty nie są w stanie ich przekonać inaczej. Często nie są w stanie dostrzec różnicy między prawdą a fikcją. Mają wiele kompleksów i charakteryzuje je niska samoocena. Mimo to, często mają wysokie poczucie własnej wartości i ignorują opinie innych. Ich opowieści są zawsze interesujące i pełne wyrazu, czasem graniczące z science fiction.
Mitomani często nie są w stanie rozróżnić rzeczywistości od kłamstwa. Wczesne objawy mitomanii, takie jak opowiadanie fałszywych historii, zaczynają się pojawiać podczas dorastania. Pseudologia może obejmować również fabulacje – baśniowe przekształcenia wspomnień; skłonność do zmyślania wydarzeń, w których odgrywali centralną rolę. Mitomania jest czasem mylona z urojeniami, które są fałszywe i odporne na argumenty.
Chociaż nieznane są pełne przyczyny mitomanii, osoby z określonymi zaburzeniami osobowości wydają się być bardziej skłonne do pseudologii fantastycznej. Niska samoocena może prowadzić do kompensacji poprzez tworzenie fałszywych historii. Osoby, które doświadczyły pewnych problemów rodzinnych, takich jak alkoholizm, choroby psychiczne lub rodzic z przeszłością kryminalną, mogą mieć większą predyspozycję do rozwinięcia mitomanii. Niemniej jednak, mitomania nie jest dziedziczna, za to może towarzyszyć osobom cierpiącym na ADHD.
Patologiczne kłamstwo zostało powiązane z wieloma chorobami psychicznymi, takimi jak choroba afektywna dwubiegunowa czy schizofrenia. U dzieci można również zaobserwować skłonność do opowiadania zmyślonych historii, ale to jest tylko okres przejściowy i zjawisko to samoistnie ustępuje.